Frantses klaseetatik irten berri zen Unai. Apirileko egun euritsu gogaikarrietako bat zen hura. Mutil gaztea zen Unai, lotsatia eta isila. Ez zuen bere bururaz hitz egiteko gaitasun edo, hobe esanda, ausardiarik. Bere burua koldartzat ez zuen arren, gainerakoek honela ikusten zuten. Gainera, bere itxurak pentsamendu hori areagotzen laguntzen zuen. Argal-argala zen, ia ikusezina eta begi urdin liluragarriak zituen arren, hauek bere begiradan galtzen ziren. Honez gain, Unai oso zintzoa zen bere ingurukoekin. Hala eta guztiz ere, ama ez zegoen guztiz harro bere semeaz. Amak argi zuen bere mutikoa esnatu ezean, bidean galdu behar zela.
Unaik, aldiz, bazuen maite zuen eta bere burua jaun eta jabe bihurtzen zuen alor bat: pintura. Hemen ez zegoen bera gaindi zezakeen inor, bazirudien bere margoek izaera ere aldatzen ziotela.
Iluntze hartan, beraz, Frantses klaseetatik irten berri, etzerantz abiatzen zihoan. Atea ireki orduko, mailartetik usain zezakeen afaltzeko zuten laban eginiko lasagna, bere platerik gustukoena eta arraro egin zitzaion astearte arrunt batean honelako jaki bat zain izateak.
Laurak afaltzen zeudela, aita, ama, Unai eta Maite, amak berria askatu zuen. Unaik ezin izan zuen sinetsi amak nolatan egin zion halakorik: Parisera arte ederrak ikastera joateko beka bat lortu zuen berari ezer kontsultatu gabe eta jadanik dena zegoen egina, ezin zitekeen bueltatu. “Bada bizkortzeko garaia, toki berriak ikusiko dituzu, lagun berriak egin… gainera, ikasle gehiagorekin biziko zara eta horri esker gauza asko ikasiko dituzu!” errepikatu zion amak gutxienez bost aldiz. Unaik ez zuen tutik esan, ez behintzat esaldi oso eta zentzuzkorik eta afaria bukatutakoan bere gelara joan zen. Laster joan zitzaion Maite, bera baino nagusiago eta, beraz esperientzia-tuagoa, animatzen. Berak horrelako aukerarik izan balu batxilergoa bukatzerakoan ez lukeela inola ere ezetz esango azaldu zion Unairi.
Oraingoan bai ez zegoela bueltarik, hegazkina aireratzera doa entzun berri zuen eta ohartu zenerako Parisen zegoen, kurtso berriari aurre egiteko prest baina aldi berean pixka bat beldurturik.
Karla, Miguel eta Jane ezagutu zituen, berarekin biziko ziren hiru gazteak, jada urtebete Parisen bazeramatenak eta berarekiko abantaila zutenak elkarbizitzari zegokionez. Unaik, etxetik irteten oso ohitua ez zegoenak, ez zuen honelako errezibimendurik espero: hirurak oso jatorrak ziren, Karla eta Jane lagun Ingelesak eta Miguel, aldiz, mutiko Madrildarra. Etxean zegoen margo kopuruak etxeko apaindura gogorarazi zion eta gauez negar apur bat egin zuen arren bere habiatik urrun sentitzen zelako, laster moldatu zen girora.
Saltsa berrian sartuta. Unaik beste bat zirudien: ikasketak bikain zeramatzan, beti bezala; lagun pila egin zituen eta, gainera, piloa ligatzen zuen orain! Azken hau izan zen, ordea, arazoak sortzen hasi zitzaiona.
Karlak Unai maite zuen baina bazirudien Unaik ez zuela begirik berarentzat. Primeran ematen ziren baina hor bukatzen zen dena. Beraz, egun batean Karlak aitortu egin zion sentitzen zuena. Unaik Karlak erakutsi zuen eta berak ez zuen ausardia baloratu eta egun hartatik aurrera elkarrekin irteten hasi ziren.
Unai konturatu baino lehen kurtsoa bukatu zen eta kurtsoarekin batera, beka. Amak ez zuen nahikoa diru gastu guztiak ordaintzeko, gainera, onena Unai etxera itzultzea zela erabaki zuen, Gabonetan ere ez baitzuen ikusi.
Bueltan, amak inoiz baino goibelago ikusi zuen Unai. Errudun sentitzen zen kanpora bidali izanagatik. Orain ez zuen bere semea ezagutzen. Berak ezagutzen zuen Unai lotsati eta beldurtia zen, baina ez zen inoiz goibel egoten. Bazirudien larria zela Unairen arazoa, hainbat denbora igaro ostean, ez baitzen alaitzen. Beraz, amak medikuarenera eramatea erabaki zuen.
Mediku edo, hobe esanda, psikologoak, depresio bat zuela azaldu zion amari baina errekupera zitekeela, ingurugiroz aldatuz gero.
Momentu hartantxe ohartu zen ama Unairen arazoaz. Unaik ez zuen inoiz izan erabakiak bere eskutik hartzeko aukera, beraz, ez zuen inoiz erabateko zoriontasuna lortu. Parisen, aldiz, benetan aske sentitu zen eta huraxe hartu zuen bere buruan ingurugirotzat.
Gauzak okerrera joan baino lehen, amak Unairen esku utzi zuen bere bizitza igaro bahi zuen tokia. Handik gutxira Unaik Parisera alde egin zuen, bueltatzeko asmo gutxirekin, margo eta arte munduan bere bizitza finkatzeko asmoz.
